Liefeldt Henryk (1894–1937), inżynier-konstruktor, sportowiec-automobilista. Ur. w Warszawie w rodzinie protestanckiej. Sześć klas szkoły realnej ukończył w Warszawie, a następnie studiował na wydziale mechanicznym technikum w Mitveidzie oraz od r. 1912 w wyższej szkole technicznej w Coventry. Podczas studiów w Anglii odbywał praktykę zawodową w fabryce samochodów Humber. Od r. 1912 uprawiał sport motocyklowy. W r. 1913 odniósł pierwszy sukces sportowy, zwyciężając w zawodach motocyklowych Coupe de la Meuse w Belgii. W czasie pierwszej wojny światowej powrócił do kraju i w r. 1918 wstąpił jako ochotnik do armii polskiej. W listopadzie t. r. przedostał się w przebraniu z Warszawy do zaboru austriackiego celem zabezpieczenia sprzętu lotniczego pozostawionego tam przez armię austriacką. Następnie współdziałał w organizowaniu technicznego zaplecza pierwszej eskadry lotnictwa polskiego. Służbę wojskową pełnił najpierw w I Eskadrze Lotniczo-Łącznikowej, a później, jako szef-mechanik eskadry, w VIII Eskadrze Lotniczej, z którą wiosną 1919 wyjechał na front. Za zasługi bojowe był awansowany do stopnia podchorążego. W r. 1920 na skutek ciężkiej choroby został zwolniony z wojska.
Po odzyskaniu zdrowia uruchomił L. w t. r. w Warszawie warsztaty samochodowe «Autoremont», które pracowały dla potrzeb armii. W r. 1924 warsztaty te przekształcono w Wytwórnię Silników i Warsztaty Mechaniczne H. Liefeldt i S. Schiffner. Przedsiębiorstwo to od r. 1925 produkowało silniki przemysłowe i motopompy oraz nadwozia do samochodów osobowych i użytkowych (motopompy, samochody do oczyszczania miasta). Po wygraniu konkursu przedsiębiorstwo wykonało ponadto ok. r. 1928 pod patronatem Departamentu Aeronautyki serię silników samolotowych. Firma H. Liefeldt i S. Schiffner była przez kilka lat reprezentantem fabryki samochodów Austro-Daimler w Polsce. Od r. 1932 L. był również dyrektorem technicznym w Polskim Tow. Samochodowym Citröen w Warszawie. Poza działalnością zawodową propagował L. motoryzację. W l. 1925–33 był przysięgłym rzeczoznawcą do spraw samochodowych oraz członkiem komisji egzaminacyjnej i rejestracyjnej przy Komisariacie Rządu. L. działał w Automobilklubie Polskim oraz współdziałał w tworzeniu szkolnictwa mechaników lotniczych.
Działalność sportową jako automobilista rozpoczął L. w r. 1922. Był siedmiokrotnym zwycięzcą Międzynarodowych Rajdów Automobilklubu Polskiego oraz zdobywcą I miejsca w licznych wyścigach krajowych. Za swoje osiągnięcia sportowe otrzymał w r. 1927 tytuł pierwszego mistrza Polski w jeździe automobilowej. Tytuł mistrza Polski zdobył także w dwu następnych latach. Był jednym z nielicznych członków utworzonej w r. 1928 elity polskich jeźdźców automobilowych. Był ponadto wielokrotnym rekordzistą Polski w jeździe szybkiej na dystansie 1 km ze startu lotnego (184.673 km/g w r. 1931) i ze startu normalnego (127.779 km/g w t. r.). Zmarł 13 IX 1937 w Warszawie. L. był żonaty i bezdzietny.
Groniowski K., Technika motoryzacyjna w Polsce w okresie międzywojennym, Wr. 1965 s. 26, 96; Herget R., Motocyklista, automobilista, lotnik, „Auto i Techn. Samochodowa” 1937 nr 6 s. 345–6; Krynicki M., Kariera samochodowa pierwszego mistrza Polski inż. H. L-a, tamże, s. 347; Rychtcr W., Dzieje samochodu, W. 1962 s. 263 (fot.); Seńkowski A., L. obudził i pchnął naprzód polski sport automobilowy, „Auto i Techn. Samochodowa” 1947; Śp. H. L., tamże nr 10 s. 561 (fot.); – „Auto” 1935 nr 1 s. 1; „Kur. Warsz.” 1937 nr 253; „Przegl. Sportowy” 1937 nr 74.
Kazimierz Toporowicz